De Graf Spee was een vestzakslagschip dat in 1934 in Duitsland te water werd gelaten, genoemd naar admiraal Graf Maximilian von Spee uit de Eerste Wereldoorlog. 

Het schip was snel, had een grote actieradius en was ondanks zijn betrekkelijk geringe afmetingen bewapend met zware 28 cm kanonnen, maar wel met maar twee drieling geschuttorens. Het schip was ontworpen om met zijn 280mm-kanonnen sterker te zijn dan snellere schepen en met zijn 28,5 knopen sneller dan sterkere schepen en dit bijna binnen de beperkingen van het Verdrag van Versailles tot 10.000 ton.
De romp was gelast in plaats van geklonken en de voortstuwing was met dieselmotoren in plaats van stoomturbines. 

De Graf Spee vocht mee in de Spaanse Burgeroorlog en was tot 1938 het vlaggenschip van de Duitse vloot. Op 21 augustus 1939 voer de Graf Spee onder bevel van Kapitän-zur-See Hans Wilhelm Langsdorff de marinehaven van Wilhelmshaven uit. Alleen de kapitein kende de bestemming en hij voer eerst een stuk naar het noorden. De koers werd vervolgens gelegd naar een geheime bestemming: het zuidelijk deel van de Atlantische Oceaan. De opdracht bestond erin Britse vrachtschepen tot zinken te brengen om de aanvoer naar het Verenigd Koninkrijk te belemmeren. Vanaf 30 september bracht het schip negen Britse koopvaardijschepen in de Zuid-Atlantische Oceaan en de Indische Oceaan tot zinken van samen 50.000 registerton. Gevangengenomen Britse zeelieden werden aan boord genomen. Er viel geen enkel slachtoffer.